Κοινότητα Ελαιοχωρίου και κοινοτάρχες (πρόεδροι κοινότητας)

Το Ελαιοχώριο με τους οικισμού του σε παλιότερους χρόνους ( 1912 – 1998 } ήταν μια κοινότητα του νομού Μεσσηνίας . 

Όπως πολλά χωριά της Ελλάδας, είχε και αυτό τα ίδια γνωρίσματα , εγκατάλειψη ,φτώχια , μικρή αγροτική παραγωγή και γενικά η ζωή για τους περισσότερους προγόνους ήταν δύσκολη και εξοντωτική .

Κάποιοι από αυτούς μετανάστευαν  στην Αμερική  και άλλοι έμειναν στο τόπο τους  προσδοκώντας για αυτούς και τα παιδιά τους ένα καλύτερο αύριο …

Οι κάτοικοί του χωριού  από παλιά με προσωπική εργασία κατόρθωσαν να διατηρούν βατούς τους δρόμους , που παλιότερα ήταν πεζόδρομοι , που συνέδεαν τους κατοικημένους οικισμούς , τους δρόμους που είχαν πρόσβαση στη Καλαμάτα αλλά και σε περιοχές που ήταν τα χωράφια τους .

Αργότερα , αρκετά χρόνια μετά τον εμφύλιο (1946-1949 ), με μηδαμινή  βοήθεια από τη πολιτεία κατόρθωσαν να προσφέρουν στο τόπο τους μια νότα αρχής ανάπτυξης που ήταν και η αρχή για έναν κάπως πιο σύγχρονο τρόπο διαβίωσης .

Επίσης το κοινοτικό γραφείο ήταν στο Ελαιοχώριο που κάποτε  είχε και τους πιο πολλούς κατοίκους  από όλα τα χωριά ή οικισμούς που αποτελούσαν την κοινότητα του Ελαιοχωρίου. Mετά τον καταστρεπτικό σεισμό του 1986 το κοινοτικό γραφείο στεγάστηκε σε νέο κτήριο που οικοδομήθηκε στο προαύλιο χώρο  του Δημ. σχολείου Περιβολακίων( βλέπετε φωτ.)    

Στη βελτίωση του τρόπου ζωής των  συνέβαλαν οι κοινοτάρχες που κατά καιρούς ήταν υπεύθυνοι στην Κοινότητα. Ακούραστοι, εργατικοί, πότε πιέζοντας, πότε παρακαλώντας κατόρθωσαν, άλλος λίγο, άλλος περισσότερο να μετατρέψουν θεαματικά προς το καλύτερο την εικόνα του χωριού.

Από το 1950 μέχρι το 1998 πέρασαν από την προεδρική θέση αρκετοί  συμπατριώτες μας. Ανάμεσα σε αυτούς είναι οι Κούτρος Παναγιώτης , Συμεωνίδης  Κανάς , Παναγιώτης Μπούνας , Σταύρος Μπούχαλης κ.α.