Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Το χωρίο μου

Χωριό μου όμορφο με τις ραχούλες και τις ρεματιές
που ΄χεις  πεύκα και πλατανιά  και ευωδιάζουν  οι μυρτιές

Ελαιοχώριο… το χωριό των παππούδων μας , το χωρίο των γωνιών μας , το χωρίο το δικό μας… 



Ένα χωρίο με πολλούς οικισμούς  που δημιούργησαν σε παλιότερες εποχές  οι κάτοικοι των γύρω περιοχών , σε μια προσπάθεια να καλύψουν τις βιοποριστικές τους ανάγκες  κάτω από τη σκέπη της Ιεράς Μονής Δημιόβης  , στους πρόποδες του Ταΰγετου.

    Ένας τόπος κρυμμένος στο χάρτη , έγινε γνωστός στο πανελλήνιο μετά τον καταστρεπτικό  σεισμό του  1986 ,  που δύσκολα θα τον βρει κάποιος που δεν τον γνωρίζει με την πρώτη ματιά .

Κάθε δρόμος και μια ιστορία  , μια θύμηση από τα παλιά. Ξέγνοιαστες  , χαρούμενες ή όχι  στιγμές  που ζήσαμε   στα παιδικά και στα εφηβικά μας χρόνια . Στιγμές και εικόνες  που όσα χρόνια και αν περάσουν,  τις κουβαλάμε παντού μέσα μας . Οι στιγμές , ευχάριστες ή δυσάρεστες , είναι αυτές που μας’’ δένουν’’ και παίρνουμε δύναμη .

Γράφοντας αυτό το άρθρο  παλεύω να δω βαθειά μέσα στο χρόνο , τα πρόσωπα των ανθρώπων στα σοκάκια και στα καλντερίμια , τα πέτρινα σπίτια στις γραφικές γειτονίες στο Ελαιοχώρι, τα γαργάρα τρεχούμενα νερά και τους μπαξέδες στα Περιβολάκια , τις στάνες στα κτήματα και στα μαντριά , τους καλοκαιρινούς περιπάτους στα εξωκλήσια για να θυμηθώ στιγμές από τα παλιά…

Και όσο ο λογισμός μου τρέχει στα περασμένα, τις αναμνήσεις μου τις επισκιάζει μια θλίψη. Αυτός ο τόπος με τους ανθρώπους των περασμένων χρόνων κουβαλάει μαζί του ιστορίες πονεμένες και στιγμές θλίψης που αν τύχει και τις ακούσεις , από αφήγηση των παππούδων και των γιαγιάδων  , ακόμα και σήμερα σου θλίβουν τη ψυχή .  Στη δική μας όμως ζωή  , τα χρόνια που ζήσαμε στο χωρίο, ήταν ξέγνοιαστα , με περισσότερες οι στιγμές χαράς , ευτυχίας , ξεγνοιασιάς…

Παρόλο τις αντιξοότητες της καθημερινότητας βλέπαμε γύρω μας πρόσωπα γελαστά, χαρούμενα, ανοιχτόκαρδα και ανθρώπους φιλόξενους , με τις πόρτες στις αυλές τους ορθάνοιχτες σου έδιναν την αίσθηση ότι καλούν τον περαστικό από το δρόμο , να περάσει μέσα στο σπίτι για ένα γλυκό ή έστω για ένα ποτήρι νερό που λέει ο λόγος .

 Σήμερα το χωριό , πιο πολύ μέσα στους οικισμούς ,έχει αλλάξει πρόσοψη , οι μόνιμοι κάτοικοι του έχουν μειωθεί αισθητά μα εκεί που κάποτε ζήσαμε τις δικές μας ευτυχισμένες στιγμές , υπάρχουν νέοι άνθρωποι που ζουν τη δική τους ζωή , ‘‘δεμένοι’’ με το τόπο τους που έχουν ,και αυτοί βάλει τους δικούς στόχους για να πραγματοποιήσουν τα δικά τους όνειρα .

 Αυτό, με λίγα λόγια, είναι και το χωριό μας για μένα…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου